Lucifer - Lucifer II

• BandLucifer [SE]
• TitelLucifer II
• Release datum06-07-2018
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre (Blues)Rock, Hardrock, Psychedelische rock

Tracklist

01. California Son
02. Dreamer
03. Phoenix
04. Dancing With Mr. D (Rolling Stones cover)
05. Reaper On Your Heels
06. Eyes In The Sky
07. Before The Sun
08. Aton
09. Faux Pharaoh

Lucifer is de band / het project rond de Duitse zangeres Johanna Sadonis. Ik twijfel nadrukkelijk over het gebruik van het woord band, want de genoemde dame lijkt de enige constante in het nog prille bestaan van Lucifer. In 2015 verscheen debuutalbum Lucifer I, nadat de band een jaar eerder was ontstaan na het uiteengaan van The Oath. Op dat eerste album - hier overigens nooit besproken - zocht Sadonis nog nadrukkelijk de samenwerking met gitarist Gaz Jennings, die mede verantwoordelijk was voor de composities.

We zijn inmiddels ruim drie jaar verder, en het is tijd geworden voor Lucifer II. Het blijkt nu dat Jennings is ingeruild voor multi-talent Nicke Andersson (die we natuurlijk vooral kennen van Entombed) die hier niet alleen verantwoordelijk is voor gitaarwerk, bas en drums, maar ook voor het schrijf- en opnameproces en de productie (samen met Johanna).

Alles bij elkaar blijkt de wisseling goed uit te pakken. De retro-rock van Lucifer is enerzijds bijzonder catchy, terwijl daar toch een wat donker sfeertje onder ligt. Bij opener California Son denk je nog direct aan redelijk vrolijke niks aan de hand rock 'n' roll in de stijl van Deep Purple en Uriah Heep (dat orgeltje he). Daarna klinkt de zeer sfeervolle ballad Dreamer (net als het lome Reaper On Your Heels) al een stuk donkerder, een sfeer die wordt voortgezet in de vlotte stamper Phoenix.

Ronduit doomy wordt het met de intro-riff van Eyes In The Sky. Opnieuw zo'n dromerig, loom nummer waarin de wat bezwerende zangstem van Johanna Sadonis het best tot z'n recht komt. Dit nummer heeft nog een leuke verrassing in zich, als Black Sabbath in hun beste dagen. Over Black Sabbath gesproken: afsluiter Faux Pharaoh doet het hem helemaal voor mij wat betreft de vergelijking met die band. Zware riffs voeren de boventoon, een synth-laagje zorgt voor de donkere sfeer, en de solo-gitaar mag bij vlagen helemaal los. Samen met het bij vlagen al even zware Aton mijn favoriet van het album denk ik; moet je die bas eens horen!

Op deze deel II weet Lucifer goed af te wisselen tussen luchtige rockertjes en wat zwaarder, slomer en donkerder materiaal. Alles ademt die onmiskenbare jaren '70 rock, waardoor het originaliteitsgehalte vrijwel tot nul is gereduceerd. Maar wie gek is op die typische jaren '70 elementen - zware, vervormde riffs, een psychedelisch sfeertje, bluesy solo's en vooral orgel, tamboerijn en cowbell(!) - zit met Lucifer geramd.