Rotting Christ - Their Greatest Spells: 30 Years of Rotting Christ

• BandRotting Christ [GR]
• TitelTheir Greatest Spells: 30 Years of Rotting Christ
• Release datum23-03-2018
• LabelSeason of Mist [FR]
• Genre Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

CD 1:
01. The Sign of Prime Creation
02. Athanatoi Este
03. Non Serviam
04. King of a Stellar War
05. Nemecic
06. Grandis Spiritus Diavolos
07. Art of Sin
08. Dying
09. Archon
10. Serve in Heaven
11. Astral Embodiment
12. After Dark I Feel
13. Sorrowfull Farewell
14. In Yumen-Xibalba
15. Elthe Kyrie
16. Cold Colours
CD 2:
17. The Sign of Evil Existence
18. Fgmenth, Thy Gift
19. Ze Nigmar
20. Phobo's Synagogue
21. Demonon Vrosis
22. Pir Threontai
23. Kata Ton Daimona Eaytoy
24. Among Two Storms
25. Semigod
26. Welcome to Hel
27. A Dynasty from the Ice
28. Shadows Follow
29. Forest of N’Gai
30. Feast of the Grand Whore
31. Exiled Archangels
32. Saturn Unlock Avey's Son
33. I Will Not Serve

Rotting Christ ben ik eigenlijk pas sinds een paar jaar gaan waarderen. Vooral het met sfeervolle elementen doorspekte laatste studioalbum Rituals kon mij wel bekoren. Gevoelsmatig ligt dat album qua muzikale insteek ook best een stuk verwijderd van de rauwe death/black metal roots waar de band oorspronkelijk vandaan kwam.

Om dat te staven blijkt een overzicht van de loopbaan van Rotting Christ een uitkomst. De band rond de Griekse gebroeders Tollis is dan ook al weer dertig jaar actief, sowieso een goed moment om eens terug te blikken en een degelijke samenvatting samen te stellen. Their Greatest Spells: 30 Years Of Rotting Christ is de perfect gekozen titel, en bevat maar liefst 32 tracks uit de rijke historie van de band; en als afsluiter zowaar ook nog een splinternieuw nummer: I Will Not Serve.

Rotting Christ werd dus al opgericht in het jaar 1987, door de gebroeders Sakis en Themis Tollis. Beginnend op een basis van death en grind, waren de Grieken al begonnen aan een donkerdere muzikale reis tegen de tijd dat hun debuutalbum Thy Mighty Contract in 1993 verscheen. Op de navolgende zeven albums, over een periode van tien jaar, van Non Serviam (1994) tot Sanctus Diavolos (2004), definieerde Rotting Christ gestaag z'n eigen stijl door te experimenteren met elementen uit melodieuze death, heavy en vooral gothic metal, zonder daarbij hun zwartgeblakerde wortels te verraden. In dezelfde tijdspanne kroop de band gestaag op van ondergrondse helden naar een act met (lokale) headliner-status (want ja, op het podium ligt vooral de kracht van deze band).

Met het veelgeprezen negende album Theogonia (2007), voegden de Grieken een onmiskenbaar native/folkloristisch element toe aan hun geluid, dat hen sindsdien als handelsmerk is bijgebleven. Zo wordt nadrukkelijker de Griekse taal gebezigd, en horen we meer genre-vreemde instrumenten voorbij komen (Nemecic). Dat concept heeft succes, en wordt doorgetrokken met Aealo (2010) waarvan hier onder anderen het machtige Δαίμονων βρωσης (Demonon Vrosis) vertegenwoordigd is.

Ook Κατά τον δαίμονα εαυτού (Kata Ton Daimona Eaytoy, 2013) laat de opmars voortduren, en stelt Rotting Christ in staat om hun producties telkens maar te verbeteren. Dat album bevat misschien wel de spannendste compositie van de band ooit, Χ ξ ς' (666), die hier om het even om welke bizarre reden ontbreekt. Maar ach, de samenstelling van een compilatie zal altijd wel voer voor discussie blijven.

Het onderzoeken van de mythische nalatenschap van culturen over de hele wereld verklaart vervolgens het succes van Rituals (2016, waarmee ik mijn verhaal begon) en maakt de cirkel rond. Dit is dan ook een mooi moment om de muzikale nalatenschap van Rotting Christ te overzien. En wat mij betreft ook uit te kijken naar de toekomst.